Beyaz Atlı Prens'e inanan biriydim yakın zamana kadar...

Nasıldı biliyormusunuz?

-Beni öptüğünde ağzımın içine gülücükler bırakırdı. Kahkahaya boğulur, yine öperdim.
Severdim,ölürcesine...

Çoğunu azını bir kenara bırakın, ben onu hiç kimsenin sevemediği yerden seviyordum ..

Hoşçakal denince kapanan telefon olduk biz,kısa süre önce ''senin için ölürümlü''cümlelerin ölen öznesiydik.

”Nefes alamıyorum, geceleri uyuyamıyorum, sabah uyanamıyorum, hala sen duruyorsun duvarlarımda. Bu siktiğimin yerinde, ben durmadan seni anlatıyorum yüzlerce kişiye, yalnız değilim, onlar bile özlüyorlar seni. Yüzüne dokunsam. Sakallarını okşasam. ” Hadi hayatım, gel evimize gidelim” desem.
Benim çocuğum olmayacak mı? Kız olursa bana,erkek olursa sana benzemeyecek mi? Kime yakınacağım ben romatizmalarım azdı diye. Kiminle taşınacağım yaşlanınca, hani o İzmir’deki sahil kasabasına.

Ben hala, karşıdan karşıya geçerken tutacak elini aramamak için dışarı bile çıkmıyorum...

Benim tatlı süt köpüğüm biz seninle bütün karşılarımızı yitirdik sana duyduğum özlem sınırlarını aşmış durumda ama aynı zamanda kırgınlığımda tüm duygularımın üstüne geçmiş vaziyette... Gözlerimde gülüşünü saklayarak bi ömrü seni özleyerek geçireceğim sen bana ihanet ettin sen beni ucuz insanlara konu yaptın benimle dalga geçilmesine dahi izin verdin kendimi güçlü sanardım taa ki bi yabancı gelip hayatımı en ince çizgisinden kestiği güne kadar...

Okuduğum kitabı aldılar elimden,teker teker söktüler sözcüklerimi ağzımdan…Başlayacak devam edecek bir yol bırakmadılar bana. Burada dur iyileşeceksin dediler.
Cinsiyetle sınırlandırılan aşkları,sevgileri yakıp etrafında dans ediyorlar,şarkılar söylüyorlar gülümsüyorlar.

Şekersiz kahvemi yudumlayarak düşünüyorum sesini ismimin annemden sonra bir tek senin ağzına yakıştığını…
Aramızdaki kışın bir gün intihar edeceğine inançlıyım.Sana uzak bir sokaktan sesleniyorum:

''Ben unutmadım,bu zorunlu bir bitişti''