15 Mayıs 2012 Salı

Beyaz Atlı Prens'e inanan biriydim yakın zamana kadar...


Nasıldı biliyormusunuz?

-Beni öptüğünde ağzımın içine gülücükler bırakırdı. Kahkahaya boğulur, yine öperdim.
Severdim,ölürcesine...

Çoğunu azını bir kenara bırakın, ben onu hiç kimsenin sevemediği yerden seviyordum ..

Hoşçakal denince kapanan telefon olduk biz,kısa süre önce ''senin için ölürümlü''cümlelerin ölen öznesiydik.

”Nefes alamıyorum, geceleri uyuyamıyorum, sabah uyanamıyorum, hala sen duruyorsun duvarlarımda. Bu siktiğimin yerinde, ben durmadan seni anlatıyorum yüzlerce kişiye, yalnız değilim, onlar bile özlüyorlar seni. Yüzüne dokunsam. Sakallarını okşasam. ” Hadi hayatım, gel evimize gidelim” desem.
Benim çocuğum olmayacak mı? Kız olursa bana,erkek olursa sana benzemeyecek mi? Kime yakınacağım ben romatizmalarım azdı diye. Kiminle taşınacağım yaşlanınca, hani o İzmir’deki sahil kasabasına.

Ben hala, karşıdan karşıya geçerken tutacak elini aramamak için dışarı bile çıkmıyorum...


Benim tatlı süt köpüğüm biz seninle bütün karşılarımızı yitirdik sana duyduğum özlem sınırlarını aşmış durumda ama aynı zamanda kırgınlığımda tüm duygularımın üstüne geçmiş vaziyette... Gözlerimde gülüşünü saklayarak bi ömrü seni özleyerek geçireceğim sen bana ihanet ettin sen beni ucuz insanlara konu yaptın benimle dalga geçilmesine dahi izin verdin kendimi güçlü sanardım taa ki bi yabancı gelip hayatımı en ince çizgisinden kestiği güne kadar...

Okuduğum kitabı aldılar elimden,teker teker söktüler sözcüklerimi ağzımdan…Başlayacak devam edecek bir yol bırakmadılar bana. Burada dur iyileşeceksin dediler.
Cinsiyetle sınırlandırılan aşkları,sevgileri yakıp etrafında dans ediyorlar,şarkılar söylüyorlar gülümsüyorlar.

Şekersiz kahvemi yudumlayarak düşünüyorum sesini ismimin annemden sonra bir tek senin ağzına yakıştığını…
Aramızdaki kışın bir gün intihar edeceğine inançlıyım.Sana uzak bir sokaktan sesleniyorum:


''Ben unutmadım,bu zorunlu bir bitişti''

6 yorum:

Adsız dedi ki...

balımmmm :(((( yapma etme ben yanındayım bak lütfen böyle şeyler yazma.. Ama gerçekten yazınca rahatladığına inanıyorsan yaz canım benim içinden geçen herşeyi yaz..

öpüyorum kocaman seni tatlım :(

özge dedi ki...

okurken tüylerim diken diken oldu boğazıma bişey oturdu nefes alamadım resmen.çok etkileyici bir yazı,yaşam,kesit...

Life By Bambinos dedi ki...

Seslendiğin o uzak sokak aslında söylediğin kadar uzak değil biliyorsun. Mesafeleri umursamadan herşeyiyle onu yaşadın sen.

Adsız dedi ki...

Bunun bir bitis oldugunu varsayiyorsun ama, bu bir bitis olamaz. Bu yeni bir baslangic olabilir. Boyle sevenini ne gordum, ne duydum, ne hissettim.. Bir gun gelicek bu zorlu bitisi cocuklarinizla oynarken konusucaksiniz.. Neleri astiginizi, nelere gogus gerdiginizi insallah..

Venüsün Dünyası dedi ki...

Kızlar,yorumlarınız için teşekkürler iyiki varsınız...
Adsız,sanada teşekkür ederim yorumun için ama sandığın kadar toz pembe değil hiçbişey. Ben hayatım boyunca gördüğüm o son fotoğrafı unutmayacağım... Yazımdada yazdıgım gibi onu unutmadım bu mecburi bi ayrılık oldu yani anlıcagın böyle olmak zorundaydı... Sevgiler.

Adsız dedi ki...

Olanlar olmak zorunda oldugu icin olmamali benimde takildigim bu! Yazilarini takip etmemin sebebi bu! Olanlari, oldugundan farkli hale cevirmek degil mi Ask? Zor olani yenmek degil mi? Yapilan hatalarin telafi edilebilmesi degil mi? Onu unutucagin gune kadar yazilarini okucam, o zaman bende "O" nu unutucam!