Ele avuca sığmazdı bir zamanlar deli gönlüm!

Bilmen gereken şeyler var.İkimizin adına üzülüyorum günlerdir.
Takvimleri siktir ettim, güneş her sabah aynı yerden doğup aynı yerden batıyor ne de olsa.
Sabah kalkınca aptallığımı güneşe bakınca gideriyorum, güneşi gören bir pencerem var çok şükür.
Kirli camların ardından aç sokak kedilerini, sokakta oyun oynayan çocukları
yüzleri dünya haritasına benzeyen yaşlı kadınları, yaşlı adamları izliyorum.
Belki duymuşsundur sigarayı çoğalttım. 1 ay oldu ayrılalı seninle...
Canım seninle konuşmak istedikçe sigara yakıyorum bu isteği bastırmıyor sadece acımı dindiriyor biraz.
“Unuttum” ya da “vazgeçtim” diyorum seni soranlara.
Sezen müsaade etmiyor zaman zaman bu cümleyi eyleme dönüştürmeye.Şarkılar seni unutmaya giden yollarıma düşen çığ gibi.
Mesela;Ben seni hatırlatan ne varsa kaldırıp atıyorum hayatımdan, kışlıkları toplayıp kaldırır gibi.
Ama kader tek bir şarkıyla o kazakları yaz günü de olsa bir bir giydiriyor yeniden!
Bu yüzden merak etme beni,ben Ocak’ta bile üşümüyorum sayende.
Aklımdaki sesini bastırmak için televizyon izliyorum sesi sonuna kadar açıp.
Komşular kapıya dayanıyor ölü taklidi yapıyorum gitsinler diye…Belki de sahiden ölüyüm bilmiyorum…
Ağlıyorum, ağlayınca çirkinleşiyorum.Beni böyle görme diye kırdım evdeki bütün aynaları.
Hayır hayır, kimseyi suçlamıyorum.Ne aynaları, ne Sezen’i, ne rakıyı,ne de seni.
Herkesin hatası olabilir hayatta.
Aynalar "yalnızsın" der.
Sezen hatırlatır.
Rakı ağlatır.
Sen gidersin...